Het mysterie van het gevonden navigatiesysteem

Vanmiddag gingen we na de lunch naar het bos. Kon de hond lekker uitrazen, want gisteren was dat geen optie met die zomerstorm. De kinderen namen elk een bellenblaas mee die ze hadden gekregen en ik zeulde met wat drinken en lekkers. Het werd een mooie wandeling op de Brabantse Wal langs het blote voeten pad. Zonder blote voeten, dat dan weer wel.

Toen we bijna weer bij de auto waren liep zoonlief nog even als een dolle door een stuk waar hij met school was geweest. Hij beeldde het spel uit dat hij met schoolreis had gedaan. Bij het spel was een van de vlaggen kwijtgeraakt, stel je voor dat hij het toch nog zou vinden! En ineens hield hij in en raapte iets op. Hij dacht dat het een telefoon was, maar het was een navigatiesysteem met het snoer er nog aan. Helemaal vies, had duidelijk met de storm ook al daar gelegen. "Getsie!" gilde zijn zusje. Maar zoonlief stond erop om het ding mee naar huis te nemen. Ik ben daar nooit zo'n voorstander van, maar stemde deze keer in. Meteen naar de politie brengen had ook niet echt zin, want we wisten niet of het nog werkte.

Eenmaal thuis maakten we het ding voorzichtig schoon. Zoon wilde het ding testen, maar ik durfde niet goed. Stel je voor dat er kortsluiting van zou komen. Nadat ik besloten had, dat het ding nog in tact was, gingen we het dan toch maar te proberen. Met enige vrees stopte ik het snoertje met USB-aansluiting in een oplader en er gebeurde.... niets. Even later zette ik het apparaat aan en jawel. Gewoon een goed werkend navigatiesysteem. Voor mij wel even wennen, want dit systeem kende ik niet.

Ik drukte op adres en er kwam een adres in beeld. We zochten op de laptop via google op het adres en er verscheen een telefoonnummer. Dus belden we op en legden we uit wat we hadden gevonden. De mevrouw in kwestie mistte niets, maar zou het eens navragen bij mensen die kortgeleden bij haar waren geweest.

Even later ontdekte ik ook -eindelijk- de thuis-knop en verscheen het adres van de eigenaar. Ook dat adres zochten we op. Het nummer wat erbij stond scheen niet te bestaan. Ik probeerde de mevrouw te bellen die we eerder gesproken hadden, omdat zij dan misschien aan het adres wel zou kunnen weten wie de eigenaar was. Maar ik kreeg de voicemail. En ja hoor, de mevrouw belde vrijwel meteen terug. Ze meldde dat haar collega afgelopen vrijdag haar auto bij hetzelfde bos geparkeerd had en bij terugkomst erachter kwam dat er was ingebroken. Ze was heel erg blij dat  het systeem gevonden was, maar kon het vandaag niet meer ophalen omdat ze dienst had.  Morgen wordt het systeem opgehaald. Zoonlief glom naast me op de bank van trots. Dat hadden we toch maar mooi opgelost, dit mysterie. Net een aflevering uit zo'n kinderboekenserie.

Onthand

Afgelopen donderdag kwam ik met de kinderen en de hond terug van een bezoek aan een vriendin. Het was een mooie dag geweest, ondanks dat we eigenlijk op ziekenbezoek waren geweest. De vriendin in kwestie was van een steiger gevallen, maar maakte het gelukkig goed. Eenmaal thuis besloten we aan de slag te gaan met het avondeten. Tijdens deze eerste week van de vakantie koken de kinderen namelijk zoveel mogelijk zelf. Ja wel met hulp, maar dat spreekt voor zich. Die avond hadden ze trek in van die lekkere zachte wafels. Nou dat kon geregeld worden. Wafelijzer tevoorschijn gehaald, samen met hen beslag gemaakt. Ineens zag ik een plasje op de grond liggen en dacht dat de hond dat had gedaan. De hond in kwestie keek helemaal niet schuldbewust zoals anders als ze een plasje had gedaan, maar ik lette er niet teveel op. Ik stuurde een van de kinderen op pad voor een klein rondje met het hondje. Tijdens het wafels maken zag ik weer een plasje liggen. Ik maakte het weer schoon, maar ik draaide me om en daar lag het weer. O jee, dat is dus niet van de hond.

Ik opende het halletje voor het toilet en daar zag ik het water uit de muur komen. Overal in het huis zijn de leidingen vervangen, maar direct na de watermeter had de leiding de juiste maat en werd als "goed" bestempeld. Dat bleek ineens een illusie te zijn. Ik opende het luik bij de deur en sloot de hoofdkraan af. Toen de kinderen op bed lagen was ik zelf al verder op onderzoek uitgegaan en constateerde dat het stuk dat via de betonnen vloer de muur in ging kennelijk geknapt was.
In de nis waar we per gebruikersgroep hendels hebben om het water af te sluiten staat altijd een bakje onderin. Zo'n voor-het-geval-dat-bakje. En in plaats van dat daar water in was gegaan baadde het bakje in de kast in water van zo'n 3-5 cm diep/hoog. Het water was dus echt van onderuit gekomen. Ai, ai, ai. Daar wordt een mens verdrietig van kan ik je zeggen.

Ondertussen redderden de kinderen en ik ons met het water dat we konden aftappen direct na de hoofdkraan. De kinderen leken het wel een geinig spelletje te vinden dat gedoe met emmertjes. We gingen die ochtend maar even naar de jaarmarkt om er toch even uit te zijn. Ik vind de jaarmarkt helemaal niets, maar voor kinderen is het geweldig. Het zakgeld brandt in hun zakken. En hun enthousiasme heeft wellicht ook te maken met het vooruitzicht op een lekker bolletje ijs :-).

Ik belde de loodgieter en die kwam gelukkig meteen langs. Vanwege/ dankzij het voorwerk dat al was gedaan (muur weghakken), was de klus snel geklaard en kostte het veel minder dan aanvankelijk gevreesd. Bovendien werd volgens mij vergeten dat het weekend was en dat het tarief dus anders kon zijn. Boffen!

 Je voelt je echt zo enorm onthand die dagen.

Maar ...wat is die warme douche die je neemt nadat de boel weer gerepareerd is zalig.....

Upcycling: project tafel

 

Een oude eiken salontafel die ook al dienst deed bij mijn ouders toen ik klein was, was functioneel en voor ons op zich prima. Maar toen de makelaar een tijdje geleden bij ons kwam om ons huis te taxeren, meldde hij dat huizen met een modern interieur beter verkopen. Het was waar: we hadden alles in huis aangepakt, behalve onze meubelen.

 

In een poging om ons interieur wat hipper te maken, heb ik een aantal meubelen weggedaan en weer andere meubelen ben ik aan het opknappen.

 

Afgelopen week was onze salontafel aan de beurt. De oude voet er afgehaald, behalve het frame. En daaraan nieuwe zelfgezaagde poten bevestigd. Tegenwoordig zie je in woonwinkels veel opgeschuurde tafelbladen met een gekleurd(wit of grijs) onderstel. Maar wilde nu juist af van dat landelijke, daarom strakke doch speelse poten er onder gezet. 

 

Hieronder de foto's:

Helaas geen echte foto meer van "voor", maar nu wel al met de nieuwe poten van vurenhout.

 

In de tuin werd de tafel uitgebreid geschuurd, nabehandeld met een ontvettend middel en eerst in een grondlaag gespoten. Dat droogde met dat warme weer als een tierelier. Daarna nog twee lagen, telkens met in acht name van de droogtijden.

 

 

Daarna heeft de tafel een aantal dagen in de woonkamer verder uitgehard, terwijl we 'm gebruikten.

 

 

Om uiteindelijk de laatste twee lagen te krijgen met de eindkleur.

Blij! 

 

En geslaagd! En wel zo dat het naar meer smaakt.....

Thee-tijd

We wonen aan een doorgaande weg van een dorp. De weg wordt opgesierd met grote bomen, eikenbomen en lindes. Hoewel de bomen aan dezelfde weg staan, bloeien de lindebomen niet tegelijkertijd. En dat is misschien maar goed ook, want ( naast de heerlijke geur waar we dan langer van kunnen genieten) geven de bloemen ook heel veel zoetigheid. Dat wordt kennelijk meegevoerd in de lucht en legt een dikke zoete kleverige laag over de auto en op de ruiten.
Afgelopen week regende het eindelijk ( nog steeds veel te weinig), maar was ik met de kinderen op pad. Manlief was juist thuis en toen ik terug kwam lag er een dikke kleverige laag over zijn net gewassen auto heen. Het was echt vettig dik, alsof iemand met een kwast de auto even ingesmeerd had met honing. U begrijpt dat de wasstraten hier in de buurt goede zaken doen.

Het is nu het moment om de bloesems en de eerste ( anders gevormde) blaadjes te plukken. Nu moet je dat niet doen aan een doorgaande weg vanwege de autogassen enz. En om eerlijk te zijn, zijn de bomen hier ook zo hoog gesnoeid, dat ik er met een ladder nog niet bij zou kunnen ( lindes kunnen 30 meter worden). Maar in het grenspark waar we graag wandelen staan midden in het bos fantastische ( niet gesnoeide) lindebomen. Zomaar tref je er ergens een aan. Hoewel de lindes in de straat dus al een tijdje in bloei zijn, waren deze bomen duidelijk later in het proces. Maar gisteren liepen we er weer en jawel de zoete geur kwam ons tegemoet! De bomen die we tegenkwamen, waren werkelijk overladen en we konden nu nog makkelijker bij de bloesems komen omdat de takken zo doorhingen.

Afgelopen winter kreeg ik van de juf van dochterlief een zakje met gedroogde lindebloesem mee. Ik moest dat in een pan met water doen en daar één kaneelstokje en drie kruidnagels aan toe voegen. Eventueel verder zoeten ( lindebloesems zijn ook al zoet) met echte zuivere bijenhoning. En gedurende de dag ( de dagen) drinken ( en opkoken). En telkens water toevoegen ( en eventueel honing). De juf vertelde me dat Turkse mensen daar speciaal een soort kookplaatje of andere pan/theepot voor hebben, voor dat steeds weer koken en lengen van de thee/kruidendrank.

Ik moet zeggen dat het in winter echt een oppeppende drank geeft. Vandaar dat ik dit jaar zelf de bloesems pluk en droog. Over alle toegekende goede eigenschappen van lindebloesemthee zal ik hier niet schrijven, daar wordt al zoveel over geschreven op internet. Vooral op Franse sites, de Franzen zijn er ook echt gek op. In de zomervakanties die we in Frankrijk doorgebracht hebben zagen we ook heel vaak mensen die met ladders op de dorpsweg stonden om de bloesems van de boom te halen. Echte high-tea haha!


Ik ben vergeten een foto te maken van de bomen, maar ik heb er wel een van de (bescheiden!) oogst. De hele keuken en de woonkamer ruiken ernaar!

Zomer

Zoonlief en dochterlief kijken elk jaar uit naar de zomer. Naar de opblaasbadjes, naar de leuke zomeruitjes, naar op je blote voeten lopen. Naar barbecuen, stokjesvlees ( saté) en maïskolven.

Maar terwijl heel Nederland toch wel een keer een onweersbui heeft gehad, zijn wij hier steeds de dans ontsprongen. En dat klinkt leuk, maar de tuin is droog. Kurkdroog. Ondanks alle inspanningen van de afgelopen jaren om de structuur van de grond zo te veranderen dat deze voller is en dus meer vasthoudt.

En hoewel het terras af is, de schaduwdoeken erover gespannen zijn en we veel genieten van het buiten zijn, mag er nu echt wel een buitje vallen. Volgens Buienradar krijgen we ook vandaag wéér geen regen. En het gras, ja....dat is ondanks het watergeven en de zwembadjes die erop worden leeggegooid meer dood dan levend.

Gisteren reed ik langs het bord "Groene stad 2014" bij Bergen op zoom. Eromheen was het gras goudgeel. De blaadjes aan de bomen keken verschrompeld toe.

Beide kinderen vinden nu de warmte ook niet echt meer zo leuk als in het begin. Ze moeten nog twee weken naar school en het is een hoop gezucht en gesteun. Geklaag dat nu weer de gymles niet doorging vanwege de warmte etc.etc. etc.

Nu begint de lucht toch een beetje te betrekken ......zou 't?