Openbedrijvendagen en feestdagen

Vandaag is het alweer het Keltische nieuwjaar. Hier boven de rivieren is  de avond ervoor "Halloween" niet zo heel populair. Al waren hier toch wel wat dingen georganiseerd in het weekend ervoor. Maar van vrienden van beneden de rivieren heb ik de mooiste foto's gezien.

Ik blijf me verbazen over de hoeveelheid leuke dingen die we kunnen doen.
Zo is het aankomend weekend hier in de omgeving openbedrijvendag.
Vorig jaar konden we onder dat mom op de bouwplaats kijken van onze nieuwe woning. Waar we nu dus wonen. Dit jaar gaan we kijken bij Fokker en bij een champignonkwekerij.

En voor je het weet is het al Sint Maarten!
Ik moet nog even niet denken aan de intocht van sinterklaas, de viering...wat zeg ik ? Kerst! Nieuwjaar!

Rust!

Na een periode van 2,5 jaar onrust, kwam er eind mei rust in de tent. We kregen de sleutel van ons appartement. Hiervoor hadden we ook gehuurd, maar op basis van de leegstandswet en dat is toch anders.

Het huis is nieuwbouw, dus een hoop werk om het beton op muren en de vloeren weg te werken. Het is nog steeds niet helemaal af ( schreef zij tot haar spijt). Na mijn werk kom ik thuis, knuffel met de kinderen en ga koken. En als dan na het eten de afwas is gedaan, het huis aan kant is en de voorbereidingen voor de volgende dag zijn getroffen, is het lastig om je tot dingen te zetten als plintjes op maat maken.
Maar langzamerhand komt het steeds verder. Het is ook geen wedstrijd, al wordt de behoefte wel steeds groter om het af te hebben.

Omdat we begonnen met bijna geen meubelen, moesten er dingen aangeschaft worden. Ik merkte dat dat dat onrust gaf. Ik vind het makkelijker voort te borduren op wat je al hebt, dan opnieuw uit het niets te moeten kiezen. Je wilt niet dezelfde stijl als wat je had. Maar wat dan wel?
En hoe red ik dat met mijn budget? En moet ik niet een buffer opbouwen?

Maar als je eenmaal iets gekozen hebt, volgt er meer. En nu ik voldoende meubels heb, merk ik dat me dat rust geeft. Er hoeft niets meer gekocht te worden. Hooguit wat voor de sfeer. De basis is gelegd. En het is nieuw. Mijn nieuwe begin met de kinderen. Ons nieuwe begin.
De start van een nieuw avontuur.

Vervoer

Dat tijd ongrijpbaar is, blijkt ook nu weer. Het gaat veel sneller dan ik denk en wil. In mei had ik bedacht weer te starten met schrijven op mijn blog. En nu? Het is oktober. Ook een mooi moment.

De dagen worden alweer fors korter. In de ochtend is het nog donker als ik vertrek en 's avonds is het kort na het avondeten ook al weer snel donker.

Het afgelopen jaar heb ik veel met de trein gereisd. Het is een half uurtje met de trein naar mijn werk. Van deur tot deur langer. Het treinreizen gaf me in elk geval 25 minuten rust, 50 minuten als je de heen en de terugreis samenneemt.

Omdat de regeling met het reizen met openbaar vervoer aangepast werd en ik een paar keer best wel in de stress had gezeten wegens het uitvallen van treinen, reis ik nu met de auto.
Dat geeft rust. Op een andere manier dat wel.

Het grappige is dat je in de trein de mensen herkent die 's ochtends ook naar Zwolle reizen. Maar  dat je dat met de auto ook hebt. En hoe grappig is het dat als je op een ander tijdstip vertrekt je ook dezelfde auto's treft.

Of het me bevalt in de winterperiode, dat reizen per auto, dat valt nog even te bezien. Ik mis soms de dynamiek van de mensen in de trein. Ik kan genieten van het observeren. Bijvoorbeeld omdat iemand iets heeft of doet wat anderen opmerken.

En verder....

Meer dan een jaar geleden zette ik mijn laatste berichtje online. Wat is er veel gebeurd. Wat had ik veel willen schrijven. En..... dat heb ik ook gedaan, maar niet online gezet.

Volgende week krijgen we de sleutel van het adres dat op ons eigen naam komt te staan. En vanaf dan wil ik graag weer berichten met jullie delen.

Het was een intensief jaar, met gelukkig zoveel lichtpunten dat we konden zien waar we onze voeten moesten plaatsen bij een volgende stap. Of er in elk gevallen veel vertrouwen in hadden.

Naast dat ik met de kinderen naar de andere kant van Nederland verhuisde en weer begon met werken, hebben we vele andere stappen gemaakt.

Het verlies van een huwelijk is een heel rouwproces, dat af en toe nog steeds even de kop op steekt. Niet zo diep, niet zo intens. Maar een grap, een verhaal van de kinderen of iets dat je ziet brengt je soms -heel even- weer terug naar de tijd die niet meer is en nooit meer zal zijn.

De blik naar de toekomst gericht en genieten van het moment. Het koesteren.
Wat gaat het een heerlijke zomer worden!